گاهی آدمها حالمو به هم میزنن، از خودم بگیر تا ته تهش...
این چند روز وسط برهوت بودم و نصفه شب تو ظلمات مطلق زدم به بیابون وقتی دنبالم میگشتن اینقدر خندیدم که از صدای خندم پبدام کردن، دلم نمی خواست از اون بیابون لعنتی بکنم، اینقدر همه چی خشک بود که تخمین زدم با اون حالی که داشتم اگه سه ساعت می رفتم از پا می افتادم.
به خدا می ارزید، دیگه اون آرامش و تجربه نمی کنم، اونجا گفتم خوب کله ام داغه و نمی فهمم اما حالا که برگشتم فهمیدم چه مرگم شده بود و چرا نمی خواستم بیام.
باور کنید آفرینش آدم حماقتی بود که خدا مرتکب شد و بعدش عین خر توش موند، یعنی اگه دستم به اونی که قرار خدا باشه می رسید چنان لگدی نثار ت-خ-مش می کردم که آفرینش و گل لگد کردن از یادش بره!
حیف، حیف که عاشق همتونم که سرتا پاتونو گه گرفته! نه که من تا خرخره توش نباشم، منم یه گهی ام بد تر از همه تون حمالا!
حیف که این حماقت هم از خدای احمق به ارث بردم که اینقدر نسبت به آدمها وصلم میاد که فصلم رو غیر ممکن میکنه، اینقدر اینجا هستن که دوسشون دارم که نمی تونم کل صورت مسئله رو پاک کنم و فیصله اش بدم این ننگ خدا رو! همه رو با این همین کثافت کاریاش پا بند کرده و حالا به ریشمون می خنده!
اینقدر گفتم فلانی پر از پارادوکسه که حالا خودم شدم پارادوکس مجسم! بخند غ-ر-و-م-دنگ، بخند، هیستری گاهی خود زندگیه!
- پی نوشت1: بدی جیغ کشیدن گاهی در اینه که پتتو میریزه رو آب و همه ی شعارهایی که میدی رو سه سوته کشکش می کنه!
- پی نوشت2: همه چی عوض میشه، همه چی!
